این که ما رنج کشیده‌ایم چیزی از ارزش‌های ما نمی‌کاهد.
این که رنج کشیده‌ایم و دوباره روی پای خود ایستاده‌ایم موجب افتخار است.
وقتی کسی را می‌بخشیم در حالی که به نظر می‌آمد آنقدر زخم خورده‌ایم که گذشت کردن برایمان غیر ممکن شده،
خداوند نور خودش را بر تمامی تاریکی‌های گذشته می‌تاباند
و ما را به لحظه حاضر که مملو از نور است، هدایت می‌کند.
با گذشت کردن حال، ما برای آینده برنامه‌ای تازه تدوین می‌کنیم.
گذشت می‌تواند به یک عادت ذهنی تبدیل شود، یعنی یک تلاش منظم و مداوم برای دیدن معصومیت در سایر افراد.
